بزرگان شیعه در کرامت زیارت امام رضا(علیه السلام) چه می گویند؟

 

به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از مهر، ذیقعده از آن جهت که ولادت امام رضا(علیه السلام) در آن رخ داده، ماه آن امام بزرگوار گفته شده و به همین دلیل نیز در این ماه زیارت امام رضا از راه دور و نزدیک اجر و ثواب بسیاری دارد، که البته در این میان روز 23 ذیقعده مورد سفارش ویژه است .سید ابن طاووس روایتی نقل کرده که ذیقعده محل اجابت دعاست در وقت شدت و در روز یکشنبه این ماه نمازی با فضیلت بسیار از رسول خدا (صلی الله علیه واله) روایت شده است .

نتیجه نماز این است که هر که آنرا به جا آورد توبه اش مقبول و گناهش آمرزیده شود و شاکیان او در روز قیامت از او راضی شوند و با ایمان بمیرد و دینش گرفته نشود و قبرش گشاده و نورانی گردد و والدینش از او راضی گردند و مغفرت شامل حال والدین او و ذریه او گردد و توسعه رزق پیدا کند و ملک الموت با او در وقت مردن مدارا کند و به آسانی جان او بیرون شود. ( شرح این نماز پر فیض در مفاتیح الجنان آورده شده)

روایت شده که هر که در یکی از ماههای حرام سه روز متوالی که پنجشنبه و جمعه و شنبه باشد روزه بگیرد ثواب 900 سال عبادت برای او نوشته شود .23 ذی القعده روز بسیار شریفی است ، این روز زیارتی مخصوص امام رضا (علیه السلام) است و زیارت آن حضرت از دور و نزدیک سنت است.

علامه مجلسی می گوید:

زیارت حضرت رضا (علیه السلام) در روزهای مقدس اسلامی افضل است؛ خصوصا روزهایی که اختصاص به آن حضرت دارد. مثل روز ولادت (11 ذیقعده) و روز شهادت آن حضرت (مطابق مشهور آخر ماه صفر).سپس از کتاب اقبال مرحوم سید بن طاووس استحباب زیارت آن حضرت را در روز 23 ذی القعده (طبق روایتی روز شهادت آن حضرت) نیز نقل می کند و در پایان می نویسد: استحباب زیارت آن حضرت در ماه رجب گذشت (بحارالانوار جلد 99 صفحات 43 و 44)مرحوم محدث قمی روز 25 ذیقعده را نیز به این موارد ضمیمه کرده است.

قال سیدبن طاووس فی الاقبال:

و رایت فی بعض تصانیف اصحابنا العجم رضوان الله علیهم، انه یستحب ان یزار مولانا الرضا علیه السلام یوم ثالث وعشیرین من ذی القعده، من قرب او بعید ببعض زیارته المعروفه او بما یکون کالزیاره من الروایه بذلک.

طاوس در کتاب اقبال فرموده من در برخى از کتابهاى علماى شیعه غیر عرب رضوان الله علیهم دیدم که نوشته بود مستحب است زیارت مولاى ما حضرت رضا علیه السلام در روز بیست و سوم ماه ذیقعده از دور و نزدیک بوسیله برخى از زیارتهاى معروف آن حضرت یا بدان چه مانند زیارت باشد از روایاتى که در اینباره رسیده است .

داستان جالب شیعه شدن شاعر بلوچ

خطاب به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) گفتم اگر واقعا حق هستی و زنده، حقانیتت را به من نشان بده وگرنه من مطمئن می‌شوم که کارهایم در تبلیغ علیه شیعیان درست است، برمی‌گردم و تا آنجا که می‌توانم با اشعارم ضد شیعیان و شما تبلیغ می‌کنم.

 

به گزارش «شیعه نیوز»، یکی از حاشیه های جالب توجه مراسم صادقیه امسال در یکی از هتل های قم حضور دو شاعر مستبصر شیعه بلوچ بود.حمید شیرانی و محمد امین سپاهیان دو میهمان ویژه‌ی این عصر شعر بودند که از تشرف به مذهب تشیع و شرایط زندگی‌شان پس از آن و تبلیغات خود در منطقه برای حاضران سخن گفتند.
 
 محمد امین سپاهیان که از شاعران شهر ایرانشهر است و در وصف ائمه معصوم علیهم السلام شعرهایی دارد و علاوه بر این به تبلیغ مذهب تشیع با اشعارش می‌پردازد، در بیان اینکه چه طور شیعه شده است، گفت: سال 85 برای تحقیق درباره شیعیان و دانستن بیشتر درباره اعتقاداتشان به شهر قم آمدم. از بعضی خرافه‌ها درباره اعتقادات شیعیان شنیده بودم و برای اینکه این موارد را با چشمم ببینم به مسجد جمکران و به خصوص چاهی که شنیده بودم مردم نامه‌هایشان را در آن می‌ریزند رفتم.
 
 وی افزود: وقتی به جمکران رسیدم، چیزی از دلم گذشت و خطاب به امام زمان گفتم اگر واقعا حق هستی و زنده، حقانیت شیعیان را به من نشان بده وگرنه من مطمئن می‌شوم که کارهایم در تبلیغ علیه شیعیان درست است، برمی‌گردم و تا آنجا که می‌توانم با اشعارم ضد شیعیان و شما تبلیغ می‌کنم.
 
 این شاعر در ادامه در بیان خاطراتش به آشنایی با فردی در جمکران اشاره کرد که اتفاقا با او درباره اعتقادات شیعیان صحبت می‌کند و به تعدادی از سوال‌هایش پاسخ می‌دهد. بعد با هم به شهر قم بر می‌گردند و برای اقامه نماز به فیضیه می‌روند. پیشنماز نمازی که سپاهیان آن شب به او اقتدا کرد، حجت الاسلام محمدی اشتهاردی بود که در سجده و بین نماز و مغرب و عشاء از دنیا می‌رود و همین اتفاق تاثیر عمیقی در روحیه این شاعر می‌گذارد و آن را نشانه‌ای برای خود می‌بیند و باعث می‌شود بعد از آن به جای تبلیغ و شعر گفتن علیه شیعیان به تحقیق درباره شیعیان بپردازد و سرانجام در همان سال به مذهب تشیع مشرف می‌شود.
 
 محمد امین سپاهیان در بخشی از شعر زیر که خطاب به امام رضا (علیه السلام) سروده است، به ماجرای شیعه شدنش اشاره می‌کند:
 
 خوش به حالت ای کبوتر در حرم/ با دعا گشتی رها از دام غم
 
 من رضایت از رضا آموختم/ ای کبوتر در حرم هم سوختم
 
 قرب خاصی با  خدا دارد رضا/ بارگاهی با صفا دارد رضا            
 
 این علی موسی الرضا دانی که کیست/هشتمین از جانشینان نبی است                                
 
 عشق او در قلب هر آزاده است/ او به غربت جان به جانان داده است
 
 ای کبوتر محرم راز منی/خوش به حالت در حرم پر می زنی
 
 ای کبوتر اه جانسوزم ببین/ عاشقی دلداده ام نامم امین
 
 آمدم رازی مرا در سینه است / انعکاس نور از آیینه است
 
 عشق مولایم مرا مجنون کرد/ بامن این افسون گری او چون کرد
 
 راز عشقم را ز گل باید که جست/ آن گل زیبا چنین زارم بکشت
 
 شبنمی از روی گل دیدم که ریخت /عقل من ایمان من از من گریخت
 
 اهل مسجد بودم و عاشق شدم/من به زعم دشمنان فاسق شدم
 
 از بلا نوشان چنین شیدا منم/هم اسیر عشق تو مولا منم
 
 جام من را از بلا پر کر ده اند /نام من بی کربلا حر کرده اند
 
 از غم ای دل بار دیگر جوش کن/ ای کبوتر قصه ام را گوش کن
 
 گر رضا را دشمنان سم داده اند / این همه عاشق به او دل داده اند
 
 جز گلم ای دل مرو همراه کس /لحظه ای ای دل مشو گمراه کس
 
 ای کبوتر آمدم پیش رضا/ تا بخواهم از خدایم این قضا
 
 در قضایم عشق پاکان را نهد/  صدق نیت در عبادت‌ها دهد
 
 من توسل بر امامم می‌کنم/ توبه از سوء کلامم می‌کنم
 
 با رضا دینم سلامت می‌شود/ هم شفیعم در قیامت می‌شود

حکایتی از برخورد امام رضا(علیه السلام) با اسراف‌کاری

همه منتظر بازگشت علی‌بن موسی‌الرضا(علیه السلام) بودند اما امام در حیاط قدم می‌زد و چهره‌اش ناراحت به نظر می‌رسید. یکی از مهمانان که حضرت را در این حال دید، علت را جویا شد. امام سیب نیم‌خورده‌ای را نشان داد و گفت: این میوه را چه کسی این گونه خورده است؟

 

به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از ایسنا، هر گونه زیاده‌روی و تجاوز از حد اعتدال را «اسراف» می‌گویند. قرآن کریم در آیات مختلف اسراف‌کاران را سرزنش می‌کند و می‌فرماید: «همانا اسراف‌کاران اهل دوزخند». همچنین در آیه 27 سوره مبارکه اسراء آمده است: «همانا تبذیرکنندگان "که بریز و بپاش می‌کنند" برادران شیطان هستند.»

پرهیز از اسراف و برخورد با مسرفین در سیره ائمه معصومین علیهم‌السلام نیز به کرات دیده می‌شود. در ادامه و به مناسبت 23 ذی‌القعده روز زیارتی مخصوص امام رضا(علیه السلام) نمونه‌ای از برخورد با اسراف در سیره ثامن‌الحجج(علیه السلام) با استناد به جلد ششم کتاب فروع کافی (صفحه297) نقل می‌شود:

نسیم خنکی می‌وزید. گنجشک‌ها روی درخت بزرگ بلوط شلوغ کرده بودند. چند نفر از دوستان و آشنایان در خانه امام رضا(علیه السلام) مهمان بودند. امام از اتاق بیرون آمد. دقایقی سپری شد. مهمان‌ها منتظر برگشتن امام بودند و از دیر کردن ایشان نگران شدند. یکی از دوستان جوان امام که از لای در متوجه آمدن امام شد، ‌بیرون آمد.

سرورم! چرا داخل نمی‌شوید؟ چیزی شما را ناراحت کرده است؟امام سیب نیم‌خورده‌ای را نشان داد و گفت: این میوه را چه کسی این گونه خورده؟

مرد جوان صدایش را بلند کرد: این میوه نیم‌خورده کیست؟مهمان‌ها از اتاق بیرون آمدند. مرد جوان سیب نیم‌خورده را از امام گرفت و باز حرفش را تکرار کرد. یکی از مهمانان دست بر سینه گذاشت و گفت: مولایم! از شما عذر می‌خواهم، این سیب را من خورده‌ام.

امام رو به او کرد و فرمود: چرا اسراف می‌کنی؟ چرا قدر نعمت‌های خدا را نمی‌دانی و به آن بی‌اعتنایی، ‌مگر نمی‌دانی که خدا اسراف‌کاران را به سختی عذاب می‌دهد؟امام با مهمانان به اتاق برگشت. وقتی همه در جای خود نشستند، امام رو به آن‌ها کرد و فرمود: دوستان من! وقتی به چیزی نیاز ندارید، بیهوده آن را تلف نکنید و اگر خودتان به آن احتیاج ندارید به کسی بدهید که به آن نیازمند است.

نخستین گنبد حرم امام رضا (علیه السلام) را چه کسی ساخت؟

بنا بر نقل کتب تاریخی، نخستین گنبد بر فراز مزار قدسی حضرت امام رضا (علیه السلام) به فرمان سلطان سنجر سلجوقی (511 - 552 ق) و به کوشش وزیر وی، شرف الدین قمی ساخته شد که جنس آن از کاشی بود.

 

به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از شفقنا، در دوران شاه طهماسب صفوی، پس از جمع‌آوری خشت‌های کاشی، گنبدی با روکش طلا بر فراز گنبد پیشین بنا شد. این همان گنبدی است که امروزه در نمای بیرونی به چشم می‌آید.

در شورش ازبک‌ها، خشت‌های طلای گنبد به چپاول رفت. در زمان شاه عباس صفوی، گنبد مطهر، بار دیگر با خشت‌هایی از مس و روکش طلایی پوشیده شد. گنبدی که اینک مشاهده می‌شود، همان بنایی است که حدود چهارصد سال از ساخت آن می‌گذرد.

انتهای پیام/ ز.غ

آیت الله بهجت؛

برخی دلایل وصیت حضرت زهرا (سلام الله علیها) مبنی بر دفن شبانه

به گزارش سرویس دین و اندیشه «شیعه نیوز»؛ پایگاه آیت الله بهجت (ره) به نقل از ایشان امده است :این که حضرت زهرا ـ علیهاالسّلام ـ بعد از آن همه مظلومیت، در حال احتضار وصیت نمود که شبانه دفن گردد،(1) کار عجیبى بود که نظیر کار پیغمبران ـ علیهم السّلام ـ است؛ زیرا کار کسى که نزاع کند و مغلوب شود و کشته و شهیده گردد و علیه او قضاوت بشود و آن همه بلاها را ببیند، و با این حال راهى را پیدا کند که خود را مثل غالب جلوه دهد و غالب بودن خود را به دیگران نشان دهد، به کار پیغمبران و اعجاز شباهت دارد، راهى که فکر بشر از فهم آن عاجز بود و آن این که وصیت نمود بدون تشییع شبانه دفن گردد.
اگر دستگاه حکومت و خلافت به فکرشان مى رسید که حضرت زهرا ـ علیهاالسّلام ـ چنین کارى را مى خواهد بکند، به منزل آن حضرت وارد مى شدند و از انجام آن جلوگیرى مى کردند.

بعد از دفن نیز راهى جز نبش قبر آن حضرت نبود که حضرت امیر ـ علیه السّلام ـ از آن جلوگیرى نمود و نتوانستند کارى بکنند.

1.بحار الانوار، ج 49، ص 192؛ اقبال الاعمال، ص 623؛ عیون اخبار الرضا، ج2، ص187؛ نهج الحق، ص270؛ رسالة حول حدیث « سخن معاشر الانبیاء لانورّث »، ص 28.