شیعه یعنی چه؟ این لقب را چه کسی وضع کرد؟
شیعه یعنی چه؟ این لقب را چه کسی وضع کرد؟ می گویند در ابتدای اسلام چنین لقبی نبوده و از زمان عثمان و تشدید اختلافات وضع و رایج شده است؟
: مدعیان یا مطالعه ندارند و یا با عنادی جاهلانه و بی‌دلیل دروغ می‌گویند.
شیعه یعنی «پیرو». هر کسی پیرو هر کسی یا چیزی باشد، شیعه‌ی او محسوب و اطلاق می‌گردد. خواه مادی باشد یا معنوی، انسان باشد یا جماد، حق باشد یا باطل.
لقب «شیعه» بر پیروان حضرت علی علیه‌السلام نیز از زمان پیامبراکرم (ص) بوده و واضع این لفظ برای پیروان ایشان نیز شخص پیامبراکرم (ص) بوده است. چرا که امام علی (ع) از همان ابتدای رسالت در کلام حضرت رسول اعظم (ص) به عنوان برادر، جانشین و وصی معرفی شدند و بدیهی است که بسیاری به رغم ادعای مسلمانی، با ایشان و جانشینی ایشان مخالف بودند و نقش ایشان در جنگ‌های سخت و نرم علیه اسلام و پیامبر اکرم (ص) نیز به این خصومت، حسادت، عناد و لجاجت نیز افزوده بود و مسلمین به لحاظ طرفداری از قومیت‌ها یا افراد، دسته نبدی‌های خاصی داشتند (مثل امروز). لذا پیامبراکرم (ص) که هادی انسان‌ها می‌باشند، مکرر به این دسته‌بندی‌ها اشاره نموده و تصریح نمودند که در میان گروه‌ها و گرایشات متفاوت و حتی مختلف، جناح علی بن ابیطالب علیه‌السلام و پیروان او بر حق هستند.
اگر چه ضرورتی وجود ندارد که برای اثبات هر بحثی حتماً دلایل و مستنداتی از اهل سنت ارائه شود، اما چون موضوع به همین دسته‌بندی‌ها و افتراق‌ها بر می‌گردد، با صرف نظر از روایات محکم و فراوان مابع شیعه، به برخی از منابع اهل تسنن در خصوص واژه «شیعه»، زمان پیدایش و واضع آن اشاره می‌گردد:
الف – حافظ ابونعیم اصفهانی، از بزرگ‌ترین، مشهورترین و معتبرترین محدثین اهل سنت می‌باشد، در معروف‌ترین کتابش به نام «حلیة الاولیاء» به سند خود از ابن عباس می‌نویسد: چون آیه 6 تا 8 از سوره مبارکه البینة نازل شد، حضرت رسول اکرم (ص) خطاب به حضرت علی (ع) فرمود:
«یا علی! هو انت و شیعتک. تأتی انت و شیعتک یوم القیامة راضیین المرضیین»
ترجمه: یا علی! مراد از «خیر البریه» [در این آیات]، تو و شیعیان تو می‌باشد. روز قیامت تو و شیعیان تو بیایید در حالی که خدا از شما راضی و شما نیز از خداوند راضی و خشنود باشید.
ب – خوارزمی که از مشهورترین مفسرین اهل است در فصل نهم کتاب مناقب خود به سند جابر بن عبدالله می‌نویسند: در خدمت رسول خدا (ص) بودیم که علی (ع) رو به ما آمد. حضرت فرمود: «قد اتاکم اخی – رو به شما آمد برادر من». آنگاه دست علی را گرفت و رو به کعبه نمود و فرمود:
«والذی نفسی بیده، ان هذا و شیعته هم الفائزون یوم القیامة»
ترجمه: قسم به کسی که جانم در دست اوست، این (علی) و شیعان او در روز قیامت رستگارانند.
ج – میر سید علی همدانی شافعی در کتاب «مودة القربی» و نیز ابن حجر متعصب در «صواعق محرقه» به نقل از ام سلمه همسر پیامبر اکرم (ص) نقل می‌کنند که ایشان فرمود:
«یا علی! أنت و اصحابک فی الجنة. أنت و شیعتک فی الجنة»
ترجمه: یا علی! تو و اصحاب تو در بهشت‌اید. تو و شیعیان تو در بهشت‌اید.
البته از این دست احادیث، دال بر این که لفظ «شیعه» در زمان پیامبر اکرم (ص) و توسط ایشان وضع شد و به طرفداران و پیروان حضرت علی علیه‌السلام اطلاق گردید و نه در زمان عثمان، در کتب معتبر روایی اهل سنت نیز بسیار است که همین سه نمونه فوق کفایت می‌نماید.
